Dalawangput isang taon na ang nakalipas buhat ng magkahiwa-hiwalay ang labing-isang magigiting na mangdirigma. Itago natin sila sa mga pangalan Clemens, Del, Jerome, Aries, Enzo, Chino, Kerwin, Elijah, Joseph, Rondick at Whil.
Maraming taon na ang nakalipas at marami na ang nangyari na hindi mo mawari na malalampasan ng labing-isang mandirigmang ito. Matagal ng panahon ang nakalipas at kanya-kanyang buhay na ang ating mga bida sa kwentong ito.
Ay! Ikinalulungkot ko man sabihin pero kailangan, ammm! (Pause for a while) Ako nga pala ang isa sa mga bida sa kwentong ito. Ako si whil ang isa sa mga tinuturing na low profile ng batch kasi wala akong ibang kayang gawin kundi ang mga ito. Ammmm! Ako lang naman ang Bassist ng batch, football player, basketball pa, at volleyball na din, medyo magaling magswiming, ammm nagdradrawing din, guitarista pa at medyo may-alam magdrums at gwapo sabi ng mama ko, well yan lang naman at kung may gusto pa kayong ilagay sa low profile ko, huwag kayong mahiya o mag-atubiling ilagay sa space na ito. __________________________________ ______________________________ Anyway, ako rin pala ay isang lalaki, so far normal naman ako at nagtratrabaho bilang isang tagapagsilbi sa palasyon ng aking Panginoon.
Nasa malayong lugar ako, sa Papua New Guinea (PNG), kasama ang mga taong nagpapasaya sa araw-araw kung anung buhay ang dapat tahakin.
Ngayon na kilala n’yo na ako ikwekwento ko naman ang naging buhay ng mga kasama ko noon – ang mga magigiting na mandirigma (cheeeh).
(1,2,3, silent in the set…action)
--=@=--
Naglalakad ako sa kalsada ng Papua at take note ang kalsada nila ay tiles na ngayon, ibang-iba na ito gaya ng dati, maraming mga high tech na kagamitan, tulad ng mga lumilipad na sasakyan at sa katunayan -1, 000th world country na sila sa sobrang advance ng mga kagamitan nila at most powerful pa sa lahat ng bansa. Grabeee! ibang-iba sa kwento ni Fr. Noel noong seminarian pa lamang ako.
Lakad ng lakad, lingon ng lingon, lakad ng lakad “hay! nakakapagod” ang tanging wika ko. Napa-upo ako sa isang tabi at feeling ko nasa Rome ako dahil sa ganda ng view. Namahinga ako at pinagmasdan ang mga naggagandahang likha ng Panginoon, kung anu man yun! sekretong malufeeet na yun.
RINGGGGGGG “may tumawag” at agad kong kinuha ang phone ko
“yess!?” sabi ko sa kabilang linya, napatigil ako ng mahigit 1 secondo at pinagpatuloy ang nasa-isip ko sa pamamagitan ng mga katagang “teka, ammm! I know you” kilala ko ang boses niya.
“Aries is that you?” naks!
“Yup” sagot ni Aries, wow hindi ako nagkamali for the first time.
Nagkakumustahan kami sa phone at napag-alaman kong nasa Rome na pala siya. As usual nag-aaral siya at tinatapos niya ang 2nd degree niya hindi sa pag-aaral kundi sa sunog, kasi nasunog daw siya sa isang bahay at di malaman ang kadahilanan, pero at the same time thesis na lang ang kailangan n’ya para sa kanyang 5th Doctoral Degree sa larangan ng Edukasyon Ang dami-dami ng pinag-usapan naming, mga experience noong nasa Canlubang kami at iba pa. Ganado pa naman ako mag kwento ng biglang…
…tinkkkkk!
“naku na lowbat ako sayang! Asar!”
Nalowbat man ako pero masaya pa din ako kasi nakumusta ko ang isa sa mga kaibigan ko at masaya ako sa kanyang narating ngayon.
Sa pagpapahinga ko, bigla kong naisipan na bumili ng maganize. Medyo mahal kaya nagdalawang isip ako. Sa tapat ng tindahan, hinawakan ko ang magazine at nagglance-glance ako. Masama na ang tingin ng nagbibinta nito at ng hindi pa makatiis na-upo na sa tabi ko. Sa pagglance ko ng magazine, pumunta ako sa showbiz section na paborito kong basahin kahit noong seminarian pa lang ako.
“Wow! I know this person” nabiglang reaction ko
“Really?” singit na boses mula sa katabi ko
“Yes! Because he is my batchmate go back then in the Philippines”
Binasa ko ang section at nabigla ako ng malaman kong si joseph ang batchmate ko na taga Cebu ay makikipagdivorce na sa kayang asawang hollywood artist, dahil sa third party? Pero hindi rin ako maniniwala sa nabasa ko dahil showbiz lang naman ito...chika ba. Naghanap pa ako ng naghanap at napunta naman ako sa Sports section ng magazine
“Wow! I know this person” nabiglang reaction ko nanaman
“Really?” singit na boses mula sa katabi ko
“Yes! Because he is my batchmate go back then in the Philippines”
Binasa ko ang section at biglang napasigaw ng malaman kong si Rondick ang kababayan kong mula sa malayong lugar ng bicol the best at naging batchmate namin sa seminaryo sa loob ng anim na araw ay naging MVP ng NBA. Kina-usap ko ang magazine at itinuro sa malaking picture niya.
“I’m proud of you man” sabay napansin kong medyo hindi na masaya ang mukha ng katabi ko kaya tinanong ko siya
“Is there something wrong?”
“Yes!”
“What? Tell me?”
“The magazine”
“What about the magazine?”
Nag-amok ang mokong at kinuha na lamang ang hawak kong magazine at sabay putak… “If you want to read this, buy this!” sabay alis
“Thank you and I’m so sorry” napakaway at ngiti na lang ako
Umalis na ako sa lugar, kung saan ay nakaupo ako ng matagal at nagbasa ng magazine na libre. Umalis ako sa takot na baka bumalik ang nagbibinta ng magazine dahil sa asar nito.
Naglakad-lakad ako at tumingin-tingin muna sa paligid ng tindahan, at bigla kong maisipan na umalis patungo sa aking bahay. Nag-abang ako ng bus at ng may dumating na bus bigla akong sumakay. Manghang-manghang ako sa nakita ko, dahil pati sa dagat ay dumadaan ito. Sabi nga ng katabi kong foreigner “In Papua nothing is impossible”.
Nakauwi na ako sa itunuturing kong bahay. Pag-apak ko sa gate, biglang sumalubong ang mga kabataang naglalaro ng football kasama ang aking partner.
“Pre! Musta?”
“Ok lang tumawag pala sakin si Aries”
“oh! Talaga? Di ma-aari yun!”
“eh! Bakit naman?”
“Pius Exhortation yun”
“Ganun ba? Bahala ka nga sa buhay mo! Siya nga pala kumain kana?”
“tapos na! ikaw kain ka na pre”
Naglakad ako kasama siya at ibinalita ko din ang mga nabasa ko sa magazine tungkol sa ibang kabacthmate namin.
“naks! Achiever na talaga ang mga yun ha?”
“Well! Ganyan talaga ang buhay”
Ay! Nakalimutan ko… at kinalulungkot ko man sabihin, pero kailangan sabihin siya pala si Del partner ko sa Papua as of now. Kasama din pala namin sa Papua si Enzo at ang leader naming na si Clemens, pero nasa ibang bansa sila pareho para dumalo sa General Chapter Meeting.
RINGGGGG
“Pre! Sagutin mo naman yung telepono ohh!” wika ko kay Del
Pagkatapos kausapin ni Del ang taong being sa kabilang linya, sumigaw siya patungo sa direksyon ko “Pre! Si Clemens hanap ka!”
“Ok, paki hintay lang”
After ng limang Segundo
“Oh! Master, kumusta meeting?”
“Ok lang to’l”
“ganun? Si Enzo”
“Ok lang din kasama ang provincial ng Philippines north-west province”
“talaga? Ay matanong nga lang, sino na nga pala ang provincial ngayon ng Philippines north-west province?”
“ahhh, teka lang uhh? magbibilang muna ako ng kamay huh!? Ahhh..ayun! The one and only smile and love, si chino to’l!”
“huhhh!?” nabigla ako at napa-ubo, parang may bumarang kung anu sa aking lalamunan…whatta!
“Oo nga, ikaw para kang ano eh”
“Ok!fine, Regads mo nalang ako kay ngiti! Huh?”
“Ok sige, no problem”
“siya bye na kakain pa ako eh! Ingatz na lang mga pre!”
Matapos ang mahabang paguusap sa phone ipinagpatuloy ko na ang aking kinakain at pinagnilayan ko na si chino naging provincial? Eiwww!, pero of course proud ako sa kanya, kasi bagay naman sa kanya eh!
Matapos akong kumain ay binuksan ko agad ang T.V, nanood ako at inalok si Del na manood din. Palipat-lipat ng channel hanggang makarating sa MTv live.
“pre! Ano na kaya ang top 1 ngayon?”
“ano pa eh! Di pretty woman or my way”
“poink! Pusaaaaaaaaah! ang tagal na nun huhhh!”
Nagpatuloy kami sa panonood at nagulantang ng biglang……..(tadadadannnnnnn) Nagpupunas-punas ng mata at napatanong...
“pre nakikita mo ba ang nakikita ko?”
“Oo! Pre hindi ka nanaginip”
“si Eli..eli…Elijah yan diba” nanginginig na golden voice ko
Akalain mong si Elijah ang pinakamagaling na musikiro ng batch ay parecord record na la-ang ngayon, samantalang noon ni pang bili ng string wala!hehe buhay nga naman! Pero bilib ako! Saludo ako…idol kahit noon pang mga seminarian pa lang kami. Di’ nga lang halata!hehe
Nagpatuloy kami sa panonood ng bagong music album ni Elijah at ng kanyang banda. Ang ganda ng kanilang video, featuring Paris Hilton at 3 months na silang top 1.
“wow! Achiever na din yun huh” ang tanging reaction ko pagkatapos ng palabas.
Pagkatapos na pagkatapos ng palabas ay nilipat ni del sa TFC channel. Ang TFC ay ang tanging tulay namin dito sa Papua para makita ang palabas ng mga pinoy. Tawang-tawa kami sa bagong palabas ng kafamily ang “bomtarat, game ka na ba?”. Palabas ito tuwing tanghali.
Nakakaaliw ang palabas at nakakatuwa, tiyak na mawawala ang problema mo pero minsan, eh medyo may drama scene din.
“Welcome to bomtarat, game ka na ba? May bagong laro po tayo ngayon mga kafamily ang - will of fortune” sabi ng host sa T.V sabay pasok na ang mga contestant at pumapalakpak pa ang mga ito habang tumatakbo. Mga lalaki sila at mga volunteer ng mga organization.
“Wow! I know this person” nabiglang reaction ko nanaman
“Really?” singit na boses mula sa katabi ko
“Yes! Because he is our batchmate go back then in the Philippines”
“si kerwin ba yan?”
“sino pa ba! Siya lang naman ang gwap’s jan eh!”
“oo nga noh?”
Nagpatuloy ang panonood namin at napagalaman namin na volunteer pala siya sa isang Salesian Organization at may planong pumunta sa Papua. Nagpatuloy ang show at nakakatuwa man isipin nanalo si Kerwin at may pamasahe na siya para pumunta ng Papua.
“astig talaga yan si Kerwin noh” sabi ko
“Oo nga eh! Sana matuloy siya dito”
“oo para at least mabuo ang batch natin once in a blue moon”
“mabuo ba kamo?”
“oo! Bakit ayaw mo”
“hindi may naisip ako”
“ano yon?” nag-iisip ka pala self-delusion ko
“what if magreunion tayo dito sa Papua”
“oo nga noh, nice idea!” Pagsasangayon ko
Nagisip-isip ako sandali at naisip ko na oo nga tama si del kailangan na naming magkita-kita dahil mahaba-haba na rin ang panahon buhat ng magkita-kita kami kaso may isa kaming ka batch na wala na kaming balita, tama si Jerome! Asan na kaya siya.
RINGGGGGGGGG! RINGGGGGGGG
“yessss?” tanong ko sa kausap
“Si Aries toh Whil”
“ahh yeah! May tanong ako sayo pre!”
“ano yun? Problema sa pera ba yan?”
“toink! Hindi huh! About kay Jerome, may balita ka ba sa kanya?”
“ahhh! Ammm! I’m not sure, but alam ko basurero na siya ngayon”
“talaga?” pagtatakang tanong ko, sa loob-loob ko yung taong yun magiging basurero!? Whatta… buti na lang at sinabi n’ya na…
“Joke lang nasa Philippines siya ngayon Formator ng Seminary” tumatawa-tawang sagot ni Aries
“Wow! Akalain mo!” napatawa na rin lang ako
Tumahimik muna ang usapan na para bang may dumaang anghel, ngunit nabasag ito ng mabasag ni Del ang pingan kong kinakainan.
“wooooooopsss! Pakalatkalat eh!” sinisi niya ako
“abahhh! Ikaw kaya ang maykasalanan” pangangatwiram ko nmn
Sumabat ang tao sa kabilang linya “Whil? Still there”
“ay sorry Aries huh?”
“ok”
“ay! May plano pala kami na magkaroon ng reniunion ang batch natin ok lang ba?”
“kalian yan”
“bukas na maggagabi na eh! Joke kalian ka pwede?”
“next month ok lang?”
“sure ikontak mo nalang ang iba nating ka batch ha?”
--=@=--
Makalipas ang isang buwan ng paghahanda at umuwi na rin sina Clemens at Enzo sa Papua. Nagging busy ang bawat isa sa amin, ibat-ibang mga gawain para sa darating na muling pagkikita at muling pagtutuos. Ginawang over-all chairman si Enzo sapagkat bihasa na siya pagiging leader dahil sa naging class president siya ng frat simula 3rd year college hanggang perpetual proffesion. Si Clemens naman ang ginawang contact person dahil mayaman siya sa load at siya rin ang leader sa bahay namin.
Dumating na ang takdang araw at handa na ang lahat. Handa na ang banda ni del para salubongin ng magandang musika ang mga kasapi sa batch, parang fiesta ag dating ng drum and lyre n’ya. Super ganda at handa na rin ang design ko, tangin ito lamang ang papel ko sa salo-salong ito, at higit sa lahat isusubo na lang ang pagkain na handa ni Enzo. Naunang dumating si Aries dala ang malaking malita at mga kakaibang pagkain pangdag-dag sa handa pangalawa si chino na maykasama pang mga batang salesiano, at wala siyang dalang pagkain, at isang malaking ngiti lang ang tanging pangpalobag ng loob namin, ang kanyang dinala. Limang oras ang nakalipas dumating na si Jerome mag-isa lang siyang nagbyahe, wala siyang dala kundi ang limpak-limpak na pera dahil bibili daw siya ng mga high tech na gamit dito sa Papua. Kasunod ni Jerome at limang apak lang ang pagitan ay si kerwin, hindi man sila nagkasabay sa sasakyan pero magkasabay naman silang pumasok sa harap ng pinto ng bahay namin.
Ang mga sikat naming katropa ay mukhang hindi makakarating kaya na-isipan namin na ma-unang kumain. Nagimbal ng malakas na hangin ang aming kasarapan sa pagkain, bagay na kinainis ni Del.
“putik naman oh! Hindi pwede yun” wika niya
“(ngiti)” obvious ba? eh! Di’ si chino
“ok lang yan pre, sige magpatuloy na tayo sa kinakain natin” sabi ni Enzo
Nagpatuloy kami sa pagkain at biglang natigilan ulit ng maykumatok sa pinto
“pre buksan mo” utos ni bosing Clemens
“ok” naglakad ako at binuksan ang pinto
“woppppssss” nabiglang reaksyon ko
“kumusta mga pre” sabi ni mr. MVP kasama ang dalawa
“ok lang, tuloy kayo (5x)” sabi ko dala ng pagkabigla
Tumoloy ang tatlo at pagpasok na pagpasok nila sa refectory nagpalakpakan ang mga membro ng frat.
Kumaing masaya ang lahat, nagkalokohan, at tila binabalik ang mga ala-ala noong nasa Seminaryo pa lang at nagpapakamatay para matupad ang kani-kanilang pangarap. Natapos ang pinakamasayang araw sa bawat membro ng frat at oras na para magsibalikan sa kanikanilang tungkulin, magpapasalamat ang bawat isa ng biglang.
“whil! Gising na” sabi ng katabi ko
“ay! Nanaginip nanaman ako anong oras na?” tanong ko
“11:24 na tanghali na wala pa tayong kakainin”
“Sorry pagod lang” ang tanging sagot ko
“anong pagod? Magtrabaho ka nga…ala bangon d’yan”
Napakamot na lamang ako sa ulo!whatta…life is parang buhay lang…hehehe
