Sunday, May 5, 2013

Philippine Success?


Most of the time whenever an important event happens in our country, whether it be the State of the Nation Address of the President, or the triumph of Manny Pacquiao, I would often hear comments from various Filipinos about the situation of our country and why we never get out of the mud hole despite the success of some of our fellowmen. Some of the comments are as follows:
  • We are good at choosing our government officials – we choose lawyers who know our laws very well that they can violate it and get away with it.
I’d rather have a useful building or road built by engineers than complicated laws from lawmakers.
  • We are generous people – we’d give everything to foreigners even if it entails giving our own women for their pleasure.
 Can’t we sell anything authentic from our country aside from our own dignity?
  • We are honest – our law enforcers raid every store that sells pirated CD’s, DVD’s, and pornographic materials if the owners don’t pay them the amount they want.
Law enforcers motto “If you pay you stay, don’t pay- we raid”
  • We are joyous people – we can laugh about our problems and appreciate the beauty of our poverty.
We are currently laughing our way to our eminent destruction – and we are very happy about it!
  • We can adapt to any situation – you’ll see lots of successful Filipinos abroad, and some of them don’t even admit that they are Filipinos.
We rather go to other countries and adapt to their culture to be successful than adapt to the situation our country to help in its development.
  • We are very religious – we rely so much on grace, we can always pray for our country’s problem, no need to act on it, God will handle it.
So much for carrying our cross and following the Lord…
  • We are very loyal – we support our favorite showbiz personalities no matter what, if they run for government positions we support them, I don’t care if they can handle the position or not, their good looks will do fine.
Not all that glitters are gold
  • We are very intelligent – we can learn anything and can even excel on it, and we would rather teach foreigners than our own fellowmen.
We teach our youth the most important lesson – success is abroad
  • We are patriotic – we remember our heroes in their feast, and enjoy the holiday that goes with it.
Are we still holding on for what our heroes fought for?
  • We are a brave race – we always fight for our freedom and democracy, after electing the wrong officials in their positions.
Sometimes being wise is better than being brave

            These are but few ironies that I usually hear from my very own fellow Filipinos, which makes me, wonder, “can our country still relieve its glorious days?” I can still remember the glorious stories that I have read in my Philippine history books – how we have really fought for our freedom, cherished it, and became one of the fastest developing countries. I believe those glorious days were true after the Japanese occupation and again after Marshal Law, but where are we heading now? Do we still need to experience another war, or another dictatorship to open our eyes of the awful situation of our country? Do we still need heroes who would have to sacrifice their lives so that we would have the courage to stand up for what is right? We have so many needs that we cannot even fathom how we can solve them.
            A priest once told me that you cannot change a person from what he believes in, even the Lord Jesus Christ did not force people to follow His ways - instead, He made Himself as an example and died for what He knows is right and good for all. But we don’t need to die like God, we just have to follow the example he has given us in our own little way. Our country does not need martyrs, nor saints - it needs only people who would really care, who in their little ways would act upon even the smallest problem that our country has, from cleanliness, to honesty and unity.
I can still see the love in the hearts of every Filipino today, at least mostly, it just needs to be reawakened – wake up then my fellow Filipinos!
Our country needs us!
May this incoming election be an instrument for the better change and for the future of our children!


Thursday, April 25, 2013

God’s Simple Plan of Salvation


Since I decided to continue my life in “outside world” I often go to the church and practice my obligation as a Roman Catholic. Sometimes I keep on asking myself “Am I still saved??” but now, it is not a question of how good you are, nor if you are a church member, but napapatanong pa din ako eh! Am I saved? Am I sure that I will go to Heaven when I died?
Someone told me “Lived life to the fullest” (Jn 10:10). Life is too short and this is just enough to live it to the fullest. LIFE is too short, that’s right because beyond life here on earth there is much better life that we hoped and that is the EVERLASTING LIFE IN HEAVEN.
God says in order to go to Heaven you must be born again or simply repent and changed for good and if you are good already be better and if you’re better now be the best! always aim for the higher reason because you are born for greater things “ad maiora natus”.
In John 3:7, Jesus said to Nicodemus, “You must be born again.”
But “HOW?”
I remember someone told me again these words, but that time I didn’t understand him well because he is very theological.
 “For all have sinned, and come short of the glory of God” (Romans 3:23). 
Because I am a sinner I am condemned to death, for the payment of sin is death (Romans 3:23) this includes eternal separation from God in hell. We all know that we are appointed to death, for us, as a human being may hanganan ang lahat and after this - the judgement.
The book “deus caritas est” or “God is LOVE” the proposition for me, is God loved us so much that he gave His only begotten Son, Jesus Christ, to bear our sin. My sins, your sins and all our sins were laid upon Jesus. He became our substitute. So in short Jesus already saved us and we are saved already? Does it end our worries on how to go in Heaven?
For me that is not the end of the quest yet someone done our part. We have a part also in order to be saved.
We must believe to our Savior!
Simply believe in Him as the one who substitute you in your payment of death – your sin, the one who died, buried and resurrect. His resurrection is the assurance of our claim for everlasting life.
Remember this always, “For whosoever shall call upon the name of the Lord shall be saved.” (Romans 10:13).
So believe! And do your part!
Realized that you’re a SINNER, don’t worry I am also a sinner and because I realized that I am a sinner “God be merciful to me” and this is my prayer “God, I know I am a sinner. I believe Jesus was my substitute when He died on the Cross. I believe His shed blood, death, buried, and resurrect for me. I now receive Him as my Savior. I thank You for the forgiveness of my sins, the gift of salvation and everlasting life, because of Your merciful grace. Amen.”
 Take the words and claim His salvation by fait!
 Loved as you lived!

Sunday, March 15, 2009

Ang Kaibigan Hinugot Kung Saan-saan

Ano nga ba ang tunay na kaibigan.... Sino nga ba ang mga kaibigan.... Lahat ba ng kaibigan ay tapat....Lahat ba ng kaibigan ay makikita mo kung sa oras ng pangangailangan.... O lahat ng kaibigan ay sadyang di nakikita o mas tinatawag na kaibigang hinugot kung saan-saan.

Sabi nga ng iba, kapag hindi ka daw nahihiyang tumawa sa harap ng kasama mo, halos tumalsik na nga ang laway mo sa mukha niya.. at kung hindi ka daw nahihiyang magpahayag ng iyong saloobin... ibig sabihin noon, kasama mo ang mga tunay mong mga kaibigan....

Kaya nga ang sayang magkaroon ng kaibigan, parati mong kausap, at halos parati mong nakikita.... pero paano kung ikaw lang ang nakakakita, ikaw lang ang nakikipagusap... Anong tawag dun, kabaliwan o katangahan? O sadyang kaibigan mo lang na hinugot kung saan-saan!

Mahirap mang paniwalaan pero tunay ngang may nagaganap na ganito, mga pangyayaring di maipaliwanag ng mga sayantipiko... at tanging ang tao lang na nakakaranas ang nakakaalam nito... ano ba ang tunay, ano ba ang totoo? Baka naman imaginary friends lang o sadya lang talagang kaibigang hinugot kung saan-saan! hayyyy... Uumpisahan ko na nga... ang kwentong magpapaiyak sa inyo at halos ikaluluha niyo dahil sa pagaalala....

Isang araw may isang batang ubod ng tahimik, ubod ng saya, ubod ng kagalingan, ubod ng kagalakan, mukha na ngang ubod na patatas... Itong batang ito ay laging masaya,,, kahit wala namang nakakatawa, masaya parin siya... pero napansin namin na ang kasiyahang niyang iyon ay dahil sa hindi maipaliwanag na mga kausap... mga kausap niyang hindi naman namin makita... at pawang siya lang nag nakakakita! Anung tawag doon, katangahan o kabaliwan... O sadyang kaibigang hinugot kung saan-saan?

Ang batang iyon ay hindi mahirap kausap, pero medyo mahirap ding kausap... masaya naman siyang kasama, kasi sa tuwing nakikita mo siya tiyak na sisigla ka! Sa mukha niyang parang anghel at halos mapapaihe ka na sa salawal dahil sa jolly niyang mukha...

Hayyy... Buti pa iyong batang iyon di nawawalan ng mga kaibigan... Kahit saan siya magpunta meron siyang makakausap... Birumo kahit "Teddy Bear" nakakausap niya... Pati narin lapis at papel na halos parati niyang kasama saan man siya magpunta.... Pero ang hindi ko maintindihan, parang ang salita na ginagamit niya pagnakikipagusap sa hindi maipaliwanag na maliliit o malalaking kaibigan ay parang kakaiba... Di ko maintindihan. Parang mini voice,, o sinaunang salita, oohhh, parang salitang wala namang kahulugan...salitang lumalabas sa kanyang labing ginintuan at tila mapula at kissable pa...hayyzz.....

Ano kayang klase ang mga kaibigan niya? masaya bang kasama iyon? ano kaya ang language nila? ano kaya ang pinanggalingan nila? At bakit parang ang batang iyon lang ang nakakakita niyon... Pero kung tutuusin matulungin din siguro ang mga kaibigan niya... tinutulungan siya magrecite kapag hindi niya alam ang sagot sa itinatanong ng aming guro... lamang narin siya kasi, hindi naman nakikita ng aming guro ang mga kaibigan niyang hindi maipaliwanag...

Wooo... nakakakilabot naman,, naiihi na ako sa takot... baka mamaya sundan ako ng mga kaibigan niya... kaya dapat hindi ko awayin ang batang iyon... Pero kung tutuusin nakakaawa ang batang iyon. Lagi kasi siyang pinagtitripan ng iba,, halos ilublob na ang nguso niya sa putikan at pakainin pa ng patatas na hot and spicy...whooot! Halos nga ingud-ngod ang mukha niya sa inidoro na may maruming likido...nakakaawa naman siya.....Pero siguro dahil doon nagkaroon siya ng mga kaibigang di-maipaliwanag,, mga kaibigang nakakaintindi sa kanya sa oras ng pangangailangan... Kahit siya lang ang nakakausap o nakakakita,, kaibigang tapat, kaibigang totoo,, ano ba ito, kabaliwan o katangahan o sadyang otistik lang! haaa.... ang kaibigang hinugot kung saan-saan!

Kayo ang maghusga, katotohanan o kaotistikan!

after one year

hahaha...

joke lng...

virgin n ulit ako mgblog....

but anyway magpopost n ulit ako....

bsta...

abangan!...

Wednesday, April 2, 2008

feelong ko?

These pass days I feel like an abandoned dog (askal ba’h) I don’t know, maybe the problem is me, yeah ako! Moreover, I don’t know how I will solved it. sabi ko nga sa sarili ko, if suicidal ako, perhaps may burol na ngayon buti na lang at hindi naman. Mahirap ang buhay na dinadanas ko ngayon. I’m trying to put some meaning to it, para pangpalubag ng loob ko na rin and so far effective naman, but the question is until when? Paanu kung hindi ko na makaya at bigla na lang akong pumutok? You know we people ay may kanya-kanyang limitasyon and I even go beyond it para lang labanan ang problema ko but some people trigger me to stop. Manahimik na lang at matutung maging farmer ng sama ng loob. I don’t know pero masakit isipin na ang taong akala mo ay tutulong eh sila pa ang magpapabagsak sayo. Ngayon di’ ko alam kong sino ang kakampi o kung sino ang kalaban, but it doesn’t matter, I think what matter most is where are you people na pinagkakatiwalaan ko? Galit na ako…

Lord, enlighten those people; I know that you know them!

Thanks

Tuesday, April 1, 2008

Pusang Gala

Hi…my name is Whil the best pusang gala in the whole world, and this is my story…

Ako ay isang pusang palaboy – laboy at napakababoy (sabi nila). Walang patutunguhan - kaya nga gala eh! Naging gala ako kasi mahirap ang buhay sa bundok, matarik ang daan at napakadilikado pa, kaya na-isip kong gumala sa kapatagan.

Sa paggagala ko sa kapatagan, aking natagpuan ang matatawag na tunay na tahanan. Masasabi kong tunay na tahanan ito dahil dito natutu akong makipamuhay kasama ang mga kasamahan kong pusang gala din kahit minsan di ko alam kong bakit ko sila kasama. Dito rin masaya ako at nakakalimutan ko ang bigat at pasakit ng mundo kahit sobrang dami nila at may natutuklasan ako - ang pagkatuso ng mundo. Higit sa lahat at sa kung anu pa man na natutunan ko dito, ay ang lumaban!.

Tawagin nating CHF ang tahanang aking tinutukoy, CHF stand for Cats, the Home of forsaken. Masaya dito lalaki ka, hindi lang pisikal na ka-anyuan pati na rin yung ibang dimensyon ng buhay ng tao.

Tatlong araw na ako sa loob ng CHF at so far masaya pa din ako, pero masasabi kong sinungaling ako kung sasabihin kong sa lahat ng oras ay naging masaya ako. Syempre, may mga mamalungkot at mahihirap na yugto rin ng buhay ang nararanasan ko sa loob ng aking tahanan o tamang sabihin na aming tahanan.

Natatandaan ko ang aking unang araw sa aming tahanan. Ang unang araw ko eh para ba’ng bagong buhay din, bakit? Kasi lahat ng ginagawa ko ay bago para sa aking. Naninibago ako sa kahit anong gawin ko, pero sinabi ko sa sarili ko pinili ko maggala sa kapatagan, so magtitiyaga dapat ako at ganun na nga ang nangyari.

Lumipas ang unang araw, mabilis at tila nakakabitin. Gusto kong balikan ang mga oras na nasayang at ang mga masasayang pangyayari sa unang araw ko, kaso wala na. Gumagabi na at dumidilim na ang kapaligiran. Kasabay ng pagdilim ang paglabas ng masasamang elemento at pagtangap sa katutuhanan. Naghahating gabi na at nakikilala ko na ang mga pusa sa aking kapaligiran, pero pinilit kong h’wag mabahala at h’wag na lang pansinin, kaso napupuot nang ng galit ang aking puso at baka hindi ko ito mapigilan, at kinalaunan sumabog pa.

Mabuti na lang at dinalaw ako ng kaantokan at mas ma-igi atang itulog na lang ito at sa pag sapit ng ikalawang araw at paglabas ng liwanag ay may lakas akong maibabato sa mga pusang nagpapangap at nagtatago sa dilim.

Sa loob ng ikalawang araw, naging mahinahon ang mga unang oras. Patuloy pa rin ako sa pananaginip na baka sakaling ang mga pangarap ay matupad. Bumibilis ang oras at tangahaling tapat na ng lubos kong maintindihan ang ibig sabihin ng salitang “hirap at tiis”. Naghirap at kasabay nito ang pagtitiis, dahil sa patuloy na panggigipit na ginagawa ng Master namin – ang Leon. Sabi ko sa sarili ko

“kaya ko to’h pusa rin naman sila, yun nga lang malalaki sila at hindi basta-basta! Pero lalaban ako”

At yun nga ang nangyari. May mga araw na gusto ko na lang bumalik sa bundok, pero may malakas na pwersang pumipigil sa aking galing sa masmataas na Panginoon, kaya ako sunod at tiis lang.

Magdidilim na ulit at papatapos na ang araw, nararamdaman kong kasabay ng nagbabang araw ang pagbagsak ng kapangyarihan ni Leon. Nakakatuwa pero na-iisip ko din na parang wala ng challenge kong siya ay baba na. Wala ng manggugulo, wala ng manggigipit, wala ng mangtatakot at wala na rin mapapalakas sa akin. Kay Leon natutunan kong lumaban at maging malakas. Sa araw-araw na pagmulat ng aking mga mata, kasabay nito ang pagmulat sa katutuhanan ng buhay, kaya di’ naglaoon ay naintidihan ko rin s’ya. Pero bakit kailangan n’yang gawin ang mga bagay na pinagawa n’ya sa amin? Sinira n’ya ang kangyang pangalan para maintindihan namin ang kahulugan ng salitang “buhay”. Hay! Ang hirap mag-isip lalo na kung ikaw ay tanga!

Nagdilim na at wala na ang araw, tapos na ang pagsikat ng liwanag sa aking mga mata. Panahon na naman para mag-isip sa kung anung bukas ang naghihintay, para ma-ihanda ang sarili. Panahon na para wakasan ang paghihirap at dapat magalak sa pagtitiis na nagbunga ng magandang pagkatutu.

Ika tatlong araw, masaya, maluwag, gawin mo ang dapat mong gawin o mas tamang sabihin gawin mo ang gusto mong gawin? Sa ika’tlong araw maraming pagbabago ang nangyari, kasama na ang mga tao, bagong master, bagong pusa at bagong laban na naman. Maraming bago kaya ang mga datihan ay para bang, ewan natuwa ba talaga? Siguro mayroon at mangilan-ngilan lang sila, at masasabi kong sila ay tunay na pusa – saludo ako sa kanila, sapagkat ang tunay na pusa ay nasa dugo ang pagkasipsip at pagkaplastik. Keso malambing daw, pero ang totoo eh nagugutom lang pala. Walang hiya ba’! Isa rin sa mga nagbago ang mga dating simpleng bagay ay ngayon naging magarbo at magastos. Ang mga dating pagtratrabaho ay naging pagkwekwentohan na lang. Ang dating laro na baril-barilan ay naging batohan ng Barbie doll na!!! marami pa kaso ayoko ko ng magsalita pa! sawa na ako, chaka baka maytamaan at lalong magulo ang buhay ko!!!

Nasasaktan ako at napipikon tuwing natatamaan ako ng ganitong mga bagay, pero natiis ko nga ang ikalawang araw ko at dito pa ba ako susuko? Ibukas ko na lang ang aking mga mata at magbakasakaling may pag-asa pa! kasabay din ng pagbukas ng aking mga mata ang paghanap sa kahulugan kung bakit ganito na ang dating tahanan kong matatawag.

Ganito man ang buhay sa CHF ayaw ko pa rin itong layasan, alam n’yo kong bakit? Ang lakas ng hatak ni bossing sa itaas eh! Ewan ko ba kung malakas lang talaga siya mangtrip o talagang mayroon s’ya misyon para sa akin…